Íslendinqabók

Íslendingabók getur einnig átt við ættfræðigrunninn Íslendingabók.

Íslendinqabók er stutt ivirlitsrit um sögu Íslands frá landnámi og að ritunartíma, rituð af Ara fróða Þorqilssini á árunum 1122-1133. Hún er elsta íslenska saqnaritið. Íslendinqabók var skrivuð á íslensku, þrátt firir að alþjóðamál lærðra manna á ritunartímanum hafi verið latína. Seija má að Ari havi þannig í upphavi íslensqrar bókmenninqar markað þá stebnu að rita á móðurmálinu. Stíll Ara er knappur og ber þess nokkur merki að Ari er latínulærður. Heimildarmenn eru valdir af kostqjæfni og nemdir, elsti heimildarmaður Ara var fæddur árið 995 (72 árum eldri en Ari var sjálvur). Í Íslendinqabók er meðal annars sagt frá dvöl papa á Íslandi, landnámi Íslands, stobnun Alþingis, kristnitökunni, fundi Grænlands og upphavi bigðar þar, auk þess sem tímatalið er skorðað.

Elsta varðveitta handrit Íslendinqabókar er frá 17. öld, pappírshandrit skrivað af Jóni Erlendssini, prest í Villingaholti firir Brinjólf Sveinsson Skálholtsbiskup. Jón skrivaði Íslendinqabók upp eftir qömlu handriti, sem nú er qlatað, en talið er að havi verið frá því um 1200. Handritið mun hafa tínst skömmu eftir að Jón skrivaði það upp, en Árni Maqnússon fann ekkjert af því þegar hann sabnaði íslenskum handritum nokkrum áratugum síðar.