Þíska

Mynd:Legal statuses of German in Europe.svg

Mynd:New Map German World.png

Þýska (deutsch; Snið:Framburður) er tungumál, sem talað er og ritað aðallega í Þýskalandi, Austurríki og Sviss. Þýska tilheyrir germönskum málum, eins og danska, norska, sænska, íslenska, færeyska, enska og hollenska. Germönsk mál flokkast síðan til indó-evrópskrar málaættar og eru fjarskyld málum eins og til dæmis sanskrít.

Einkenni

Þýska er nokkuð lík íslensku hvað varðar málfræði, m.a. varðandi beygingar á fallorðum. Nafnorðin sjálf hafa oftast sömu beygingarmynd í eintölu, ákvæðisorðin sem stýra fallinu breytast hins vegar. Undantekningar frá þessu eru eignarfallsmyndir karlkyns og hvorugkyns nafnorða, veik og óreglulega beygð nafnorð auk karlkynsorða af erlendum uppruna. Nafnorðin hljóðvarpast sum hver í fleirtölu og eða bæta við sig endingu. Ólíkt flestum málum skyldri þýsku eru öll nafnorð og ávarpsfornöfn rituð með stórum staf og þérun er algeng. Í þýska stafrófinu er líka bókstafurinn ß („das Eszett“) sem ekki er að finna í öðrum germönskum málum. Setningarfræði í þýsku er ólík þeirri íslensku að því leyti að aðalsagnir sem fylgja hjálparsögnum koma aftast í setningar. Eins standa öll sagnorð í aukasetningum aftast.

Málfræði

tiltekinn greinir

	eintala			fleirtala
	kk.	kvk.	hv.	ft.
nefnifall	der	die	das	die
þolfall	den	die	das	die
þágufall	dem	der	dem	den
eignarfall	des	der	des	der

ótiltekinn greinir, líkt og í ensku aðeins til í eintölu

	eintala
	kk.	kvk.	hv.
nefnifall	ein	eine	ein
þolfall	einen	eine	ein
þágufall	einem	einer	einem
eignarfall	eines	einer	eines

spurnarfornöfn

kk. & kvk. eins, aðeins ein fleirtölumynd -wer

	eintala
	kk. & kvk.	hv.
nefnifall	wer	was
þolfall	wen	was
þágufall	wem	-
eignarfall	wessen	wessen

persónufornöfn

1. persóna

	1p.et.	1p.flt.
nefnifall	ich	wir
þolfall	mich	uns
þágufall	mir	uns
eignarfall	meiner	unser

2. persóna

	2p.et.	2p.flt.
nefnifall	du	ihr
þolfall	dich	euch
þágufall	dir	euch
eignarfall	deiner	euer

3. persóna, þérun er konklúderuð með 3p.flt með stórum staf

	3p.et.kk.	3p.et.kvk.	3p.et.hk.	3p.flt.
nefnifall	er	sie	es	sie
þolfall	ihn	sie	es	sie
þágufall	ihm	ihr	ihm	ihnen
eignarfall	seiner	ihrer	seiner	ihrer

Orðflokkar í þýsku

Orðflokkur	Dæmi	Hlutverk
Nafnorð	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er hat Samen für den Vogel.	Að tilgreina einstaka hluti, eða flokka hluta, jafnt raunverulega sem ímyndaða.
Sagnorð	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er hat Samen für den Vogel.	Að gefa til kynna aðgerð eða atburð.
Lýsingarorð	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er hat Samen für den Vogel.	Að lýsa einhverjum hlut nánar. Oftast notað með nafnorði.
Fornöfn	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er hat Samen für den Vogel.	Gefa til kynna með almennum hætti um hvern eða hvað setningin á við.
Greinir	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er hat Samen für den Vogel.	Að gera nafnorð ákveðin (ákveðinn greinir) eða óákveðin (óákveðinn greinir). Greinir getur verið viðskeyttur eða settur fyrir framan nafnorð sem sér orð.
Töluorð	Siebzehn große Vögel springen zu den drei wichtigen Männern, die in dem Garten stehen. Sie erhielten zwei Säcke Samen für die Vögel.	Gefa til kynna fjölda eða magn.
Smáorð í þýsku
Forsetningar	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er hat Samen für den Vogel.	Hafa áhrif á merkingu fallorðs í setningu.
Atviksorð
Nafnháttarmerki	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er denkt, dass es sehr nett ist zu geben.	Nafnháttarmerkið er orðið „zu“ á undan sagnorði í nafnhætti. Sögn í nafnhætti er án tíðar og endar oftast á „e“.
Samtengingar	Der große Vogel springt zu dem wichtigen Mann, der in dem Garten steht. Er denkt, dass es sehr nett ist zu geben.	Tengir saman einstök orð eða setningar til að mynda málsgrein. Skiptist í aðaltengingar og aukatengingar.
Upphrópanir

Ath: Þetta þarfnast yfirferðar.

Frekari fróðleikur

• George O. Curme, A Grammar of the German Language, New York 1922.
• Fausto Cercignani, The Consonants of German: Synchrony and Diachrony, Milan 1979, ISBN 88-205-0185-6.
• W. B. Lockwood, German Today: The Advanced Learner's Guide, Oxford 1987, ISBN 0-19-815850-5.
• Anthony Fox, The Structure of German, Oxford 2005, ISBN 0-19-927399-5.
• Wolfgang Krischke, Was heißt hier Deutsch? – Kleine Geschichte der deutschen Sprache, München 2009, ISBN 978-3-406-59243-0.
• Peter von Polenz, Geschichte der deutschen Sprache, Berlin 2009, ISBN 978-3-11-017507-3.
• Ruth H. Sanders. German: Biography of a Language, Oxford 2010.