Kvarf sjera Odds á Miklabæ

eftir Einar Benediktsson

Hleypir skeiði hörðu

halur yfir ísa,

glymja járn við jörðu,

jakar í spori rísa.

Hátt slær nösum hvæstum

hestur í veðri geystu.

Gjósta af hjalla hæstum

hvín í faxi reistu.

Hart er í hófi frostið;

hélar andi á vör.

Eins og auga brostið

yfir mannsins för

stjarna, stök í skýi,

starir fram úr rofi.

Vakir vök á dýi

vel, þótt aðrir sofi.

"Vötn" í klaka kropin

kveða á aðra hlið,

gil og gljúfur opin

gapa hinni við.

Bergmál brýzt og líður

bröttum eftir fellum.

Dunar dátt í svellum:

Dæmdur maður ríður!

— — —

Þegar ljósið deyr, er allt dapurt og svart,

með deginum vangi bliknar.

Nú vaknar af rökkurmoldum margt, —

í minningum dauðum kviknar.

Þótt beri þig fákurinn frái létt,

svo frosnum glymur í brautum,

þú flýr ekki hópinn, sem þyrpir sér þétt,

þögull í hvilftum og lautum.

Hver andvökunótt, hver æðrustund,

alin í beyg og kvíða,

sjálfframdar hefndir sjúkri lund

saka, er ódæmdar bíða,

í lifandi myndum þig einblína á

með augum tærandi, köldum,

og svipinn þeim harmar liðnir ljá

frá lífs þíns einverukvöldum.